6 oktober (Terug naar Nederland)

(Laatste ochtend)

Vrijdag 6 oktober
Het wekkertje gaat om half 8 en wanneer ik de gordijnen opendoe, zie ik dat het REGENT.
Ongelooflijk, gisteren zaten we nog heerlijk in de zon en nu dit. Het maakt het wel wat makkelijker om weg te gaan.
We ontbijten vandaag in het Clarion Hotel. Dat is het voordeel van dit hotel, voor je ontbijt hoef je de deur niet uit. Zeker op de vertrekdag is dat een groot voordeel. We nemen allebei eieren met toast, daar krijg je automatisch hash brownies bij (de rósti dus) die ik maar laat liggen. Na het ontbijt pakken we onze koffers en rijden we voor het laatst met onze Toyota Highlander naar Seattle Airport. Het inleveren van de auto gaat veel makkelijker dan we verwachten. We zetten hem achter een stel andere huurauto’s, pakken onze bagage en dat was het dan. Geen uitvoerige controle, geen vragen en als wij met onze koffers weglopen, zie ik de auto ook al verdwijnen. Op weg naar een hoognodige wasbeurt.
Het inchecken gaat heel wat moeilijker. Je moet n.l. je bagage apart inchecken en dat wisten wij niet. Het gevolg is dat we never nooit niet aan de beurt komen want alles gaat hier op naam. Gelukkig komt een juffrouw ons helpen en je ziet haar denken, wat een sufferds. Het zij zo. Als onze naam afgeroepen wordt en de koffers op de band gaan, blijkt dat één koffer te zwaar is. De meneer achter de balie biedt ons de mogelijkheid om bagage over te pakken in een lichtere koffer maar daar hebben we echt geen zin in. We betalen dus gewoon $ 25.
Als alle bagage echt is ingecheckt, gaan we eerst maar eens een beker koffie drinken en dan begint het wachten. We bellen nog even naar huis en ik koop nog een tijdschrift en dan gaan we boarden. Iedereen moet zijn schoenen uitdoen en op de band zetten (je zal maar zweetvoeten hebben) ook jassen en laptops moeten op de band. Gelukkig begint er niks te piepen en “mogen” we mee naar Nederland. Om kwart over 12 gaan we het vliegtuig in. Het goede nieuws is dat we naast elkaar bij het raam zitten, het slechte nieuws is dat we net tegenover de toiletten zitten, weinig rust dus. Om kwart over 1 zouden we gaan vertrekken maar helaas er is iets niet helemaal in orde met een of ander computerscherm. Het vliegtuig gaat dus eerst naar de technische controle maar het probleempje is, volgens de piloot zó verholpen. Al met al duurt het dus een uur. Vóór we echt in de lucht zijn, hebben we al 2 uur in het vliegtuig gezeten. Maar goed we vertrekken en Seattle is zó bewolkt dat we helemaal niks zien van de omgeving. Helaas.
De vlucht verloopt goed. De verzorging is prima in orde. Helaas gaan er erg veel mensen naar het toilet dus van slapen komt helemaal niks want de deur van het toilet gaat niet bepaald geruisloos open en dicht. Maar met puzzelboekjes, tijdschriften en films kijken komen we de tijd goed door. Af en toe is er wat turbulentie maar dat geeft even afwisseling.
We hebben een stevige rugwind want we komen maar een half uur te laat op Schiphol aan terwijl we een uur te laat zijn vertrokken. Ook in Nederland regent het en het is behoorlijk fris. We hebben onze koffers erg snel en ook de douane doet niet moeilijk (het is ook nog erg vroeg) zodat we zó door kunnen lopen. In eerste instantie zien we niemand die op ons staat te wachten want ook Marlies en Bertil zijn verrast dat we er al zo snel zijn. Na een poosje wachten komen ze aangelopen en volgt er een uitgebreide omhelzing.
Dan gaan we eerst koffie drinken, daar zijn we allemaal aan toe. Tussen neus en lippen door horen we dat er lekkage is en dat de wasmachine het heeft begeven. Welkom in Nederland!
Ik kan me er niet naar om maken; het zal allemaal wel. We proppen onszelf en de bagage in onze Peugeot 206 (dat is wennen, zo klein) en rijden naar huis. Het normale leven gaat weer beginnen. Helaas.

5 oktober (Seattle)

Pike Public Market Center

Donderdag 5 oktober
Vandaag gaan we naar downtown Seattle. We verwachten dat we toch wel wat problemen krijgen met het rijden in het centrum maar het gaat allemaal van een leien dakje. We vinden een parkeergarage vlak bij Pike Market, alleen zijn we $ 20 kwijt aan parkeergeld, maar ja het is vakantie dus we doen er niet moeilijk over. Eerst gaan we een beker koffie halen die we lekker op een terrasje opdrinken. Het is heerlijk weer en de zon schijnt lekker.
Pike Market is een belevenis. Het is een doolhof van allerlei kleine winkeltjes en stalletjes waar ze van alles en nog wat verkopen. Je ziet er de meest vreemde types rondlopen. Veel mensen met zelfgemaakte spullen zoals tassen, sieraden, schilderijen,jam, honing en noem maar op. We vinden het helemaal geweldig m.n. de visafdeling. Ze verkopen allerlei soorten vis van reusachtige zalmen tot dungeness crab. Ze gooien echt met gigantische vissen naar elkaar en ze vangen ze ook echt allemaal. Het is een echte show waar we met veel plezier naar kijken. We lopen hier zo’n 2 uur rond en we kijken onze ogen uit.
Daarna gaan we naar de Waterfront. Hier staan allemaal banken en picknicktafels en er is een grasveld waar mensen lekker liggen te zonnen. Er ligt er zelfs één in z’n zwembroek! Wel een beetje koud. Het is hier zo relaxed en we gaan hier lekker lunchen. We kijken uit over het water en we vermaken ons met het kijken naar de mensen om ons heen.
Na de lunch besluiten we om naar het zeeaquarium te gaan. Dat is vlakbij en het schijnt erg mooi te zijn. Nou, dat is het ook. Er is een gigantische koepel waar allerlei soorten vissen zwemmen. Een verzorger in duikpak voert de vissen en een ander vertelt erover. Er zijn zalmen, haaien, zee otters, zeeleeuwen,strandvogels, teveel om op te noemen.
Er is een afdeling met tidepools waar je zeesterren kunt aaien en waar je precies kunt zien hoe de Pacific er onder water uitziet. Heel mooi is ook de buis waar kwallen doorheen zwemmen en waar het licht wisselt van wit naar roze naar blauw en groen. De afdeling met de koraalvissen is weer heel anders. Hier zie je vissen die de meest mooie kleuren hebben. Kortom het is een goede keus geweest om hier naar toe te gaan. We vermaken ons prima.
We gaan weer even terug naar the Waterfront om bij te komen en vervolgens duiken we nog een keer Pike Market in .Het blijft geweldig om hier nogmaals doorheen te lopen. We kopen vervolgens een broodje bij Subways. Daar kun je zelf uitzoeken wat je allemaal op je broodje wilt. Met de broodjes in een stuk papier gerold en vervolgens in een plastic zak, lopen we maar weer terug naar the Waterfront want dat blijft een gezellige plek om even te zitten.
We kijken nog maar een keer naar de skyline van Seattle, ook heel imposant, en gaan dan terug naar de auto. Inmiddels is het bij vijven, dus het is weer spitsuur. Het lukt ons meteen de eerste keer om op de autosnelweg te komen waar het natuurlijk weer gigantisch druk is.
Toch kunnen we door blijven rijden al gaat het niet echt snel. Bij ons hotel aangekomen, is de stop vervangen en doet alles het weer. We kunnen dus zelf koffie zetten maar die valt een beetje slap uit. We pakken de laatste aankopen in en dan zitten onze koffer en tassen aardig vol. Dan gaan we lekker relaxen want morgen wordt een lange,lange dag. Dan vliegen we helaas weer terug naar Nederland en zit onze vakantie erop.

4 oktober (Onderweg naar Seattle)

Seattle downtown

Woensdag 4 oktober
Nadat we een lekkere beker koffie hebben gedronken bij Starbucks gaan we op weg naar Seattle, het eindpunt van onze reis. We besluiten om in één ruk door te rijden. Natuurlijk stoppen we wel voor de lunch maar het lukt ons niet om een rustig plekje te vinden. Het wordt dus een plastic bankje bij een tankstation aan een drukke weg. Welkom terug in het stadsleven.
Dat merken we helemaal als we in de buurt van Seattle komen. Links, rechts, voor, achter, overal waar we kijken zien we auto’s. In 5 minuten zien we meer auto’s dan in de afgelopen 5 weken. Gelukkig rijdt alles in onze richting door. Aan de andere kant zit het vast omdat er een ongeluk is gebeurd. Op een gegeven moment is de snelweg 10 rijbanen breed. 5 de éne kant op en 5 de andere kant op.
We gaan, omdat we mooi op tijd zijn, naar een outletcentrum, zo’n half uur rijden vanaf Seattle downtown. Heerlijk een middag shoppen, dat heb ik een tijd lang niet gedaan. We gaan winkel in, winkel uit en we doen een paar goede aankopen. Dan gaan we weer terug en we storten ons dus wederom in het verkeer.
Het is inmiddels spitsuur want iedereen is klaar met z’n werk en moet dus de stad uit. Bij elke op- en afrit zit het helemaal vast. Het is anders wel een georganiseerde chaos want iedereen blijft keurig in z’n eigen baan en laat ook andere auto’s er tussen. Maar het duizelt me van al die auto’s die overal vandaan lijken te komen. Gelukkig kunnen wij doorrijden al blijft het wel goed uitkijken.
Als we eindelijk bij ons hotel komen, krijgen we een kamer net naast de kamer die we 5 weken gelden hadden. Grappig is dat. Ik pak alles uit en gooi het allemaal op bed. Het is één gigantische puinzooi maar we moeten de hele boel herverdelen i.v.m. de terugreis. We besluiten om eerst te gaan eten. Het hotel heeft gelukkig een restaurant zodat we niet meer de deur uit hoeven. Als we terugkomen op de kamer en Jan het licht wil aandoen, knapt eerst de lamp van de badkamer. Vervolgens doet de afzuiger het niet meer en ook het koffiezetapparaat en de föhn houden er spontaan mee op. We gaan naar de balie maar daar blijkt dat de monteur net naar huis is. Ze bieden ons wel een andere kamer aan maar die is op de 1e verdieping en bovendien moeten we dan de hele handel weer inpakken en verslepen. We besluiten om maar te blijven zitten waar we zitten en dan maar in het donker naar de wc te gaan en te douchen. Uiteraard is de badkamer net in het donkerste gedeelte van de kamer.
Het is wel weer typisch iets voor ons ! Nadat we alles in hebben gepakt maken we even plannen voor morgen. Dan gaan we lekker slapen.

3 oktober (Dungeness Wildlife Refugee)

Dungeness Wildlife Refugee

Dinsdag 3 oktober
Omdat we nog wat kaarten willen kopen (o.a. van de bald eagle) en een pet gaan we nogmaals naar het visitorcentre in Port Angeles. Tenminste dat is de bedoeling. Helaas is het gesloten. Dat krijg je als je in oktober op vakantie bent. We hebben besloten om vandaag niet naar Olympic NP te gaan maar naar de Dungeness National Wildlife Refugee.
Dat is een landtong die ongeveer 6 mijl doorloopt in de Strait of Juan de Fuca, de smalle zeestrook tussen Amerika en Canada. Deze landtong zorgt ervoor dat er een rustige baai ontstaat waar heel veel soorten vogels te vinden zijn. Ook rusten hier veel vogels uit tijdens de vogeltrek in de lente en in de herfst. Bij de ingang van het gebied krijgen we een heleboel informatie van een vrijwilligster die uiteraard veel weet van de omgeving. Daarna gaan we op pad. Via een wandelingetje van 0,8 km door het bos komen we bij een tweetal uitkijkpunten. Vanaf hier heb je een geweldig overzicht over de landtong. Er staan ook verrekijkers en m.b.v. deze kijkers kunnen we de vuurtoren zien die zo’n 5 mijl verderop staat. Een aantal jaren geleden stond hij aan het eind van de landtong maar inmiddels is er grond bijgekomen zodat hij nu niet meer echt aan het eind staat.
Vanaf de uitkijkpunten loopt er een pad steil naar beneden naar het strand. Je kunt dan helemaal over de smalle landtong naar de vuurtoren lopen. Helaas moet je via dezelfde weg terug en dat betekent dat we de hele dag kwijt zijn. Bovendien moet je rekening houden met de getijden. We lopen wel een heel stuk de landtong op. De zon schijnt en dat maakt het heel aangenaam om te lopen. Op een gegeven moment komen we een gigantisch boomskelet tegen, een uitgelezen plek om lekker op te zitten en te lunchen. We zitten hier zeker een uur te kijken. We herkennen niet veel vogels maar elke vogel heeft zijn eigenaardigheid. Zo is er een soort dat helemaal onder water verdwijnt en na zeker een minuut op een heel andere plek weer opduikt. Ook zijn er een heleboel hele kleine vogeltjes die heel erg snel heen en weer lopen, een soort adhd vogeltjes zeg maar. Kortom we genieten van de oceaan en de zon en alles om ons heen. We zijn hier echt helemaal alleen en dat maakt het helemaal bijzonder. Als we terugkomen bij de ingang staat er inmiddels een andere vrijwilliger waar we ook weer een heel gesprek mee hebben. Hij zoekt nog een aantal namen van vogels voor ons op en we krijgen een mooie poster mee met nog meer vogels erop. We vertellen hem dat we of naar Sequim willen gaan of naar Port Townsend. Hij raadt ons de laatste plaats aan en dat is inderdaad een goede keuze. Port Townsend heeft een hele mooie hoofdstraat met allemaal oude gebouwen. Alsof de tijd heeft stilgestaan. We eten wat in de Nifty Fifty, een tent helemaal in de stijl van de fifties. Bijna alles wat er staat is authentiek .Veel mintgroen en hardrose skai barkrukken, een jukebox en een oude candy automaat. Heel bijzonder en voor mensen die er van houden een absolute must. We winkelen nog wat, zelfs dat is hier mogelijk en daarna rijden we voldaan terug . We doen nog even wat boodschappen in de Safeway Supermarkt voor we naar ons motel in Port Angeles gaan. Zo langzamerhand zijn we toch al wat bezig met onze terugreis. We hebben onze vluchtgegevens vast gecheckt en we staan inderdaad op de lijst. Morgen gaan we naar Seattle en dan zit onze reis er bijna op. Helaas.

2 oktober (Hurricane Ridge)

Uitzicht vanuit Hurricane Ridge (Mt. Olympus)

Maandag 2 oktober
Vandaag na het ontbijt gaan we eerst naar het Visitors centre van het Olympic NP hier in Port Angeles. We kijken daar wat rond en hebben een leuk gesprek met een mevrouw over het verschil tussen een elk en een deer. Ze blijken alle twee tot dezelfde familie te behoren alleen is de elk veel groter. De Roosevelt elk komt alleen in Olympic voor. Na deze wijze les gaan we op weg naar Hurricane Ridge. Dat ligt echt hoog en we vrezen voor het weer. Bovengekomen blijkt het gelukkig heel hard mee te vallen. Het is bijna helemaal helder maar wel koud. Het uitzicht is adembenemend . Je kunt alle bergtoppen en ook de gletschers goed zien. Nadat we met dit prachtige uitzicht gelunched hebben, maken we een korte wandeling. We zien een hert dat zich absoluut niet aan ons stoort en rustig doorgaat met eten. Het is een fantastisch gezicht en even later zien we twee andere herten. Na een poosje verdwijnen ze weer in het struikgewas. Het is elke keer weer een verrassing om dieren te zien en het ongewone voor ons is dat de dieren niet bij elke beweging verdwijnen. Daar zien we nog een staaltje van op de parkeerplaats. Een hele familie herten staat rustig aan de kant van de weg te snuffelen en ze kijken niet op of om. Ze staan er zeker 10 minuten en hebben maling aan de auto’s die voorbij rijden. Omdat het koud is en het ook harder begint te waaien, besluiten we om met de auto een gravelweg naar Obstruction Point te volgen. De weg is aardig smal en gelukkig komen we maar één tegenligger tegen. We gaan hoger en hoger, de uitzichten worden steeds fraaier en uiteindelijk belanden we op een kleine parkeerplaats waar de echte hikers naar toe gaan. De trails hier gaan steil omhoog en de wandelpaadjes zijn akelig smal. We lopen een heel klein stukje maar de wind is hier echt koud en we pretenderen absoluut niet dat we echte hikers zijn, dus gaan we maar weer terug. Als we naar beneden rijden, gaan we door echte mistflarden en we zijn dan ook blij als we weer veilig op de asfaltweg zijn beland. Al met al was het een spectaculaire route met waanzinnige uitzichten. De lucht trekt nu aardig dicht en we besluiten om terug te rijden naar Port Angeles. Op onze motelkamer rusten we even uit en daarna gaan we eten. Verse heilbot, vandaag gevangen en nu op ons bord. Heerlijk, zeker na al die hamburgers die we de laatste tijd gegeten hebben. We maken nog een wandelingetje langs de haven maar het wordt al aardig donker en we gaan door de winkelstraat terug naar ons motel. Daar aangekomen hebben we een heel gesprek met een Amerikaan die al ik weet niet hoeveel reizen heeft gemaakt. Heel leuk om te horen. Hij is ook in Nederland geweest. Bijna alle Amerikanen waar we mee praten, zijn of in Nederland geweest of zijn op de één of andere manier afstammelingen van Nederlanders of Europeanen. Maar Ermelo kennen ze geen van allen. Na dit gesprek gaan we naar onze kamer om daar verder de avond door te brengen.

1 oktober (Sol Duc)

Brug bij Sol Duc Falls

Zondag 1 oktober
Vanmorgen de wekker niet gehoord (mijn oor zit dicht) en pas om kwart voor 9 wakker geworden. Toch eerst maar weer een uitgebreid ontbijtje en een kopje koffie. Daarna zijn we vertrokken uit wereldstad Sekiu. Vandaag gaan we naar Sol Duc Hot Springs, dat is niet zo ver rijden. Als we er zijn valt het ons toch wat tegen. We hadden het idee bij hete bronnen dat het in een natuurlijke omgeving was, zeg maar een paar gaten in de grond en daar gezellig met z’n allen inzitten. Nou, vergeet het maar, het zijn gewoon 3 piepkleine bubbelbadjes, ook nog eens in zwembadblauw. Als je hierin wilt zitten, iets anders is niet mogelijk, moet je $ 10 p.p. betalen. Nou, mooi niet !
We besluiten een kleine trail te gaan doen, de Sol Duc Falls Trail. We komen uit bij een waterval. Hij is erg mooi maar we hebben mooiere gezien. We besluiten hier even te gaan lunchen. We krijgen al gauw gezelschap van een brutale pica, zo’n diertje lijkt het meest op een heel klein eekhoorntje zonder pluimstaart. Deze pica zit op een gegeven moment bijna op onze schoenen. Het beestje is echt watervlug maar het is een genot om er naar te kijken. Fotograferen lukt helaas niet, daarvoor is het beestje veel te snel.
Omdat het behoorlijk fris is gaan we maar weer lopen. Het wordt de laatste dagen kouder hier, in het bos heb je echt een fleece nodig.
Als we weer bij de auto zijn gekomen, rijden we verder naar Lake Crescent. Een groot gletschermeer.
We stoppen even bij Lake Crescent Lodge, weer zo’n statige lodge met een mooi open haardvuur en we zitten een poosje in de serre waar we onze dagelijkse portie druiven eten. Dan verhuizen we naar de tuin waar we nog even de laatste zonnestralen meepakken. Inmiddels zijn we het toch een beetje zat en rijden we door naar Port Angeles waar we ons motel gelukkig snel vinden. We checken in en doen even wat boodschappen. Dan lopen we naar downtown en eten daar ergens heerlijke fish en chips en coleslaw. We kijken nog even naar de haven en we zien de ferry terugkomen van Vancouver Island (Canada). We kunnen Canada vandaag goed zien liggen. Dan gaan we terug naar onze motelkamer.

30 september (Cape Flattery)

Capa Flattery

Zaterdag 30 september
Het zag er niet al te best uit toen we wakker werden; het was bewolkt en we waren bang dat het weer erg mistig zou zijn. We hebben eerst maar eens uitgebreid ontbeten met Hollandse thee, warme toast en een eitje. Wat dat betreft is onze cabin van alle gemakken voorzien.
Na een bak koffie zijn we op pad gegaan. Ons doel was de Strait of Juan de Fuca Highway rijden, een hele mooie kustweg, tot aan Neah Bay, een stadje in het Makah Indianen Reservaat.
De Makah Indianen zijn van oudsher vissers en walvisjagers die van kamp naar kamp trokken Ze leven al heel lang op deze plek. Ze waren erg blij met de passerende Europese schepen waar ze handel mee konden drijven. Helaas brachten deze vreemdelingen ook ziekten mee en de Makah werden bijna uitgeroeid.
In 1970 legde een modderstroom een oude nederzetting van de Makah in de buurt van Cape Alava bloot. Zo’n zelfde modderstroom had zo’n 500 jaar eerder een compleet dorp verzwolgen.
De oude nederzetting bleek heel erg goed geconserveerd te zijn door de modder en de Makah zijn samen met wetenschappers 11 jaar bezig geweest om alle voorwerpen tevoorschijn te halen. Daarna heeft men de plek van de oude nederzetting weer laten bedekken, uit respect voor het verleden.
De voorwerpen uit deze nederzetting zijn te zien in het Makah Cultural and Research Centre in Neah Bay. Dat museum hebben wij bezocht en het was zeer indrukwekkend. We kregen een heel goed beeld van het leven van de oude Makah indianen. Er waren volledige kano’s te zien, gereedschappen, manden, houten bewaarkisten, speelgoed, kortom alles wat de Makah in dagelijks leven gebruikten. De beschrijvingen van alle voorwerpen toonden een diep respect voor de aarde, de natuur en de beschaving van de Makah. Alle voorwerpen werden ook benoemd in de taal van de Makah waar voor ons natuurlijk geen touw aan vast te knopen was maar men probeerde toch de taal uit te leggen. Er was ook een compleet longhouse teruggevonden in de oude nederzetting en een replica hiervan is opgebouwd in het museum.
Een longhouse is een heel groot houten huis waar meerdere gezinnen in konden wonen. Ieder gezin had zijn eigen afgeschermde plek met een eigen vuurplaats. De oudere vrouwen maakten hier de dienst uit. Ouderen zijn altijd heel belangrijke mensen binnen de indianencultuur en zij worden zeer respectvol behandeld
Al met al hebben wij een hele tijd in dit museum doorgebracht en diep onder de indruk kwamen wij weer buiten.
Vervolgens zijn we doorgereden naar Cape Flattery, het uiterste puntje van het noord westen van de USA. We begonnen met een asfaltweg, vervolgens een gravelweg en toen moesten we de rest te voet doen want de weg hield op. Cape Flattery was heel erg mooi en gelukkig was het behoorlijk helder. Je kon de kust van Vancouver Island (Canada) heel goed zien van af verschillende uitkijkpunten. De Cape is bekend om zijn vele soorten vogels . We hebben zelfs de bald eagle (Amerikaanse zee arend) gezien. Een zeer indrukwekkende vogel met een witte kop en gigantische vleugels.
Na al deze indrukken hebben we op de terugweg een strandje opgezocht waar we even gewoon rustig hebben gezeten. Heerlijk, even de kop leegmaken. Vanavond zoals gewoonlijk maar weer eens een hamburger gegeten (in kleine dorpen heb je gewoon niks anders) en nu zitten we weer in onze cabin. Morgen gaan we hier weer weg.

29 september (Lake Ozette)

Cape Alava

Vrijdag 29 september
Toen we vanmorgen wakker werden, hing er een dichte mist boven Forks. We hebben eerst maar eens rustig ontbeten want we hoeven vandaag niet ver te rijden. Zo’n mijl of 40. We hebben dus nog tijd voor een bak koffie, zelf gezet natuurlijk. Daarna spullen in de auto, uitchecken en op weg naar Sekiu. Onze bedoeling is om in Clallam Bay en Sekiu rond te kijken en er een rustig dagje van te maken. Het loopt echter anders. Na dat we een poosje in de zon hebben gereden, wordt het weer erg mistig als we in de buurt van de Pacific komen. Als we in Clallam Bay en Sekiu zijn (deze 2 dorpen gaan bijna in elkaar over) zien we bijna niets meer.
Je kunt de oceaan bijna niet zien en dan ziet de omgeving er ook meteen troosteloos uit. Sekiu, waar we 2 nachten zullen blijven, is heel erg klein. We kunnen ons hier geen hele dag vermaken, zeker niet met al die mist dus we besluiten door te rijden naar Lake Ozette. Dat is de enige mogelijkheid die nog een beetje in de buurt ligt (zo’n 25 mijl rijden)
Als we weer wat verder van de oceaan zijn, wordt de mist wat minder dik maar het is nog steeds geen weer om echt vrolijk van te worden.
Bij Lake Ozette (ook nog half verborgen door de mist) zijn een aantal trails. We besluiten om te gaan wandelen want daar is het wel weer voor. We lopen door een schitterend bos naar Cape Alava aan de oceaan. Dat is altijd nog zo,n 5 km Bij Cape Alava kunnen we beslissen of we verder gaan lopen langs het strand en dan met een boog terug, of dat we dezelfde weg terugwandelen. Bij de oceaan gekomen, blijkt dat het ook daar mistig is. Het is er ook erg fris. We besluiten eerst maar eens te lunchen op het strand en daarna overleggen we.
Als we verder willen, moeten we meteen weg want we lopen dan zo’n 5 km langs het strand en dat stuk moeten we gehad hebben voor de vloed komt.
Anders kun je niet verder. We besluiten dus maar om dezelfde weg terug te lopen. Dan kunnen we eerst uitgebreid op het strand rondkijken. De poeltjes die onder water staan, zijn niet echt de moeite waard. Er is weinig in te zien, behalve zee anemonen en een hoop blad en troep. Bovendien is het spekglad; voor je het weet glibber je weg en dat komt hard aan met al die rotsen. We vermaken ons echter prima en brengen er zeker zo,n anderhalf uur door.
We horen het geluid van zeehonden. Helaas zien we ze niet want het eilandje waar ze volgens ons moeten zitten, ligt helemaal in de mist. Maar dat we ze horen, vinden we al erg leuk.
De wandeling terug verloopt prima en als we weer bij de auto zijn, is het al bijna 4 uur.
Tijd om terug te rijden naar Sekiu en te kijken of we ons motel kunnen vinden in de mist. Gek genoeg is de mist daar bijna opgetrokken en dat geeft meteen een heel ander beeld. Sekiu is een dorp waar de mensen vooral naar toe komen om te vissen. Je ziet hier overal mannen met hengels, emmers en oliejassen. Het is erg klein, er zijn wel 4 motels maar er is maar één eetcafé en geen winkel. Daarvoor moeten we terug naar Clallam Bay waar een heel klein winkeltje is waar ze lang niet alles verkopen. De eigenaar zegt maar steeds:this is not the big city (dit is niet de grote stad) als je om iets vraagt wat hij niet verkoopt. Hij steelt ons hart door ons een stuk zelfgerookte zalm aan te bieden. Die is echt heerlijk. We maken nog een praatje over het vangen van zalm en daarna gaan we gauw naar onze cabin. Een houten cabin met allerlei ouderwetse meubels en prullaria. Wij vinden het erg knus maar er zullen ook mensen zijn die het verschrikkelijk vinden. We eten wat in het enige dorpscafé en nemen een heerlijk stuk applepie mee voor bij de koffie. Morgen weer een dag met hopelijk helder weer.