23 september (Mt. St. Helens)

Mt. St. Helens (krater noord-oostzijde)

Zaterdag 23 september
Om 8 uur wakker geworden in onze Afrika Cabin. We hadden er niet op gerekend dat er een keukentje bij was én een broodrooster dus een ontbijtje met toast en een eitje zat er niet in. Wél een kopje Hollandse thee. Daarna zoals gewoonlijk alles weer ingepakt. Op ons balkon nog even genoten van het mooie uitzicht op de Columbia River en daarna zijn we op weg gegaan naar Mt St. Helens. Ik verkijk me elke dag weer op de afstand want ook vandaag moesten we weer dik 2 uur rijden vóór we er waren. Nu was de weg er naar toe ook niet bepaald makkelijk. We gingen flink omhoog en de weg was smal en bochtig. Wél was het heel erg rustig en wat nog veel belangrijker was, het was ONBEWOLKT en de ZON SCHEEN. We hadden al gehoord dat het vaak gebeurde dat Mt St. Helens door de bewolking niet te zien was. Wij hadden dus weer eens heel erg veel geluk.
We zagen de vulkaan al van een grote afstand liggen en toen was hij al indrukwekkend, laat staan als je er dichter bij kwam. We hebben op heel wat uitzichtspunten staan kijken hoe Mt St. Helens steeds indrukwekkender werd en wij ons steeds kleiner voelden worden.
We hebben ervoor gekozen om via het zuiden de oostkant Mt St. Helens in te rijden. Je kunt er namelijk niet omheen rijden, dus je moet kiezen. I.v.m. onze overnachtingsplek is de zuidkant voor ons de beste optie. Uiteindelijk zagen we de verwoesting die de uitbarsting heeft aangericht. Hele hellingen waren bedekt met stakerige, dode, kale bomen. Gelukkig zag je al wel jonge sparren maar toch was het een sinistere aanblik. Je kon precies zien waar de modder de pyroklastische wolk (puin, as en gassen) gestroomd had.
Onze lunchplek vandaag was fantastisch. We hadden uitzicht op Mt St. Helens, Mt
Adams en héél in de verte Mt Hood. Alle drie de bergen in een stralende zon. Het was onvoorstelbaar mooi. Bovendien was het erg rustig . Ik kan je verzekeren dat je meuslireep en je druiven dan héél goed smaken.
Na de lunch zijn we doorgereden naar Windy Ridge. Dat is ongeveer 4 mijl van de krater. Dichterbij mag je niet komen. De krater was indrukwekkend. Je kon het gigantische gat dat de uitbarsting heeft geslagen heel goed zien. Doordat het onbewolkt was, kon je ook de rook zien die uit de krater kwam. Bij Windy Ridge had je ook een heel mooi uitzicht op Spirit Lake. Dit meer is door de uitbarsting een stuk groter geworden. In het meer vind je een gigantisch aantal boomstammen die er door de uitbarsting in terecht zijn gekomen. Het is een bizar gezicht, zeker als jij je voorstelt dat die boomstammen er al 26 jaar liggen.
Het was jammer dat er aan de oostkant geen bezoekerscentrum is maar we hadden al veel over Mt St. Helens gelezen. Daarna zijn we zo langzamerhand weer doorgereden. Natuurlijk weer over een bochtige, smalle weg. Tussendoor vingen we zo af en toe een glimp op van Mt Rainier, ook in de stralende zon. Hopelijk ligt deze berg er morgen ook zo helder bij want dan willen we er naar toe.
Om half 5 waren we in Packwood waar we een hotel hadden gereserveerd voor 2 nachten.
Dit gehucht ligt precies tussen Mt St. Helens en Mt Rainier. We werden zeer gastvrij ontvangen en onze kamer is lekker ruim zodat we genoeg plaats hebben voor de tassen en koffers. Het mooiste was dat we onze vuile was in konden leveren en dat we na een uurtje gebeld werden dat onze was klaar was. Netje opgevouwen . Het kon zo de koffer weer in. En dat voor $ 3 per was. Is dat service of niet?
We hebben in Packwood gegeten in een local restaurant. Daar hebben ze over het algemeen lekker eten en niet duur. Bovendien is het daar gezellig. Ook nu was het eten weer prima. Daarna zijn we snel weer naar onze kamer teruggegaan. Het is genoeg geweest voor vandaag.